Górczyn - Z rodziną przez Wielkopolskę

Cześć, kontynuujemy naszą wędrówkę z południa Poznania ku północy, zatrzymując się w tym tygodniu w dzielnicy Górczyn.

Jest ona bardzo niejednorodna pod względem zabudowy, znajdziemy tu zarówno budynki z XIX wieku, jak i wielką płytę, a także pozostałości wiejskich zagród. Zobaczmy zatem, na co warto tu rzucić okiem.

Ulica Sielska

Zaparkowaliśmy na ul. Głogowskiej przy skrzyżowaniu z Sielską i pierwszą część wycieczki odbyliśmy pieszo. Na początek weszliśmy wprost do…piekarni gruzińskiej, bo tuż przy niej postawiliśmy auto, a zwabiły nas do niej apetyczne zapachy.

Po uzupełnieniu cukru słodkimi wypiekami ruszyliśmy do pierwszego przystanku, jakim był zakład św. Łazarza. Jest to zabytkowy zakład opiekuńczo-sakralny wybudowany w 1905 roku. Obecnie znajduje się tu Dom Opieki Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo.

Dalej trafiliśmy na mini osiedle, które przykuło naszą uwagę nietypową zabudową. Stanowią ją kolorowe domki, które wyglądem przywodzą na myśl takie, jakie widuje się czasem przy plażach. Nie udało mi się znaleźć informacji, skąd taka koncepcja ani kiedy to osiedle powstało.

Ulica Ostrobramska

Następnie udaliśmy się do kościoła Świętego Krzyża. Powstał on w 1931 roku, lecz został gruntownie przebudowany w latach 1974-1978. Podczas II wojny światowej był wykorzystywany jako magazyn mąki. Jak już wiecie, nie jestem fanką współczesnych świątyń, ale to wnętrze wygląda całkiem interesująco. Podoba mi się układ ławek, które stoją na planie półkola. Dodam, że jest to kościół stacyjny, tak jak odwiedzone już przez nas wcześniej kościół św. Stanisława Kostki na Winiarach oraz kościół św. Trójcy na Dębcu.

Okazało się, że ulica Ostrobramska, która przylega do kościoła, obfituje w obiekty sakralne, bo są tu także Kościół Ewangelicznych Chrześcijan – Zbór Emmanuel oraz w budynku obok Zbór Ewangeliczny “Agape”.

Kościół Ewangelicznych Chrześcijan Zbór Emmanuel w Poznaniu

Dalej nasze kroki skierowaliśmy do Parku Górczyńskiego. Tam powitała nas siedząca na ławeczce postać Witka, poety Wincentego Różańskiego. Większość życia mieszkał właśnie tu, na ulicy Ostrobramskiej. Jego przyjacielem i mentorem był Edward Stachura, który nawet uczynił Witka jednym z bohaterów powieści “Cała jaskrawość”. O ile Stachurę znam, to o Wincentym Różańskim przyznam, że wcześniej nie słyszałam – kolejna postać, którą odkrywam podczas naszych wycieczek.

Cmentarz Górczyński

Cmentarz został założony w 1910 roku, zajmuje kilka hektarów, a pochowanych na nim jest ponad 50 tysięcy osób. Na środku głównej alei stoi modernistyczna kaplica z 1914 roku. Z ciekawszych nagrobków znaleźć tu można grobowiec rodziny Suwalskich, którzy byli właścicielami niektórych z poznańskich cegielni (o tym temacie piszę przy okazji Fabianowa-Kotowa) oraz mogiłę zbiorową, w której pochowany jest m. in. Franciszek Ratajczak – powstaniec wielkopolski, który ma w Poznaniu ulicę swojego imienia.

Górczyńskie osiedla

Dalej wyruszyliśmy już samochodem, by zobaczyć kolonię dla bezrobotnych na Kopaninie. Osiedle zbudowano w 1937 roku. Tworzą je cztery rzędy baraków mieszkalnych, które pierwotnie odgrodzone były od sąsiedztwa ogrodami działkowymi. Znajdowały się tu także zabudowania gospodarcze i toalety, znaczną część obszaru zajmowały części wspólne – boiska i tereny zielone. Po wojnie osiedle popadło w ruinę, widać jednak, że nadal jest zamieszkane.

W tym rejonie wybrałam jeszcze jeden kościół do zobaczenia – kościół Chrystusa Króla, prowadzony przez zgromadzenie zakonne Oblatów Maryi Niepokalanej. Jego budowę rozpoczęto w 1969 roku. Uwagę przyciągają tu liczne witraże i oryginalny ołtarz.

Ostatnim punktem jest osiedle, które mija się jadąc samochodem, ale które zawsze jest gdzieś tam, za ekranem wygłuszającym i widzi się je tylko zza szyby.

Mowa o znajdującym się tuż przy Wiadukcie Górczyńskim osiedlu robotniczym. Stworzono je dla uboższych warstw społecznych po I wojnie światowej, gdy miasto się rozwijało i w związku z tym dotknięte było kryzysem mieszkaniowym. Osiedle zachowało swój pierwotny układ, a budynki są odnawiane tak, aby wyglądały jak na początku. W każdym z nich przewidziane były mieszkanie złożone z pokoju i kuchni, na parterach zaś była przestrzeń handlowo-usługowa. Osiedle posiadało wspólne łazienki, szkołę i plac zabaw. Muszę przyznać, że całość wygląda bardzo schludnie, jest tu zielono i zaskakująco cicho jak na miejsce położone przy jednej z głównych ulic i pętli tramwajowej.