Zwiedzając gminę Mosina nie można oczywiście pominąć wyprawy do Wielkopolskiego Parku Narodowego, a świetnym punktem wypadowym są Jeziory. Ta wycieczka miała nieco inny charakter, bo była wyprawą mamy i syna. 😃
Muzeum Przyrodnicze Wielkopolskiego Parku Narodowego
Pierwszym punktem naszej wycieczki było zwiedzenie Muzeum Przyrodniczego WPN. Założone w 1998 roku kontynuuje działalność muzeum mieszczącego się wcześniej w Puszczykowie. Zmiana lokalizacji nastąpiła z powodu złego stanu technicznego budynków. Obecna siedziba to dawna rezydencja Arthura Greisera, Namiestnika Rzeszy w Kraju Warty. Zarówno budynek, jak i prowadząca do niego droga nazywana “Greiserówką”, zostały wybudowane na jego życzenie podczas trwania II wojny światowej.
Muzeum jest częścią Centrum Edukacji Ekologicznej WPN, wraz z salą audiowizualną, leśną szkołą i ścieżkami dydaktycznymi. Mieści się tu także dyrekcja parku.
W czterech salach wystawowych możemy oglądać eksponaty i materiały informacyjne dotyczące flory i fauny parku, a także poznać jego historię.
Kawałek za budynkiem podziwialiśmy z punktu widokowego jezioro Góreckie i Wyspę Zamkową, o których pisałam już tutaj.
Obszar ochrony ścisłej Pod Dziadem
Po zwiedzeniu muzeum nadszedł czas na pójście w las. Pierwszym wartym uwagi terenem, który mijaliśmy, był obszar ochrony ścisłej “Pod Dziadem”. Chroni on odradzający się las dębowo-grabowy, a nazwę zaczerpnął od nieistniejącego już potężnego dębu, zwanego przez miejscowych Dziadem.
Kawałek dalej znajdziecie “Świetlistą dąbrowę”, o której pisałam już wcześniej.
Mogiły powstańców z 1848 roku
Wśród parkowych drzew skrywa się niewielki cmentarz, na którym pochowani są polscy kosynierzy polegli w stoczonej na terenie obecnego Puszczykowa bitwie z oddziałami pruskimi. Groby zostały uporządkowane w 1919 roku i są obecnie pod opieką dyrekcji parku i puszczykowskich harcerzy.
Obszar ochrony ścisłej Pojniki
Trzecim obszarem chronionym na naszej trasie były Pojniki. Jak nazwa sugeruje, utworzono je dla zabezbieczenia śródleśnych oczek wodnych będących wodopojami dla jeleni, saren i dzików. Charakteryzują je wieloletnie wahania poziomów wody. Na ogół wypełniony jest tylko jeden z nich i przykładowo w 1953 roku wysechł niemal całkowicie, by napełnić się w 1965, a potem znów wyschnąć w 2004 roku.
Stacja ekologiczna
Na końcu naszej trasy była stacja ekologiczna. To miejsce tworzą dwa obiekty – budynek główny z salą konferencyjną oraz znajdujący się obok niego budynek stanowiący bazę noclegową. Odbywają się tu warsztaty terenowe z grupami szkolnymi, zajęcia ze studentami, szkolenia czy konferencje. Same budynki stacji powstały w pierwszych latach XX wieku. Pierwotnie była tu restauracja „Waldrestaurant Seeberg am Gorkasee”, która działała przynajmniej do 1915 r. Po pierwszej wojnie ponownie otwarto tu restaurację, tym razem pod polską nazwą „Leśna”. W trakcie II wojny światowej budynek wykorzystywany był przez okupantów, m.in. wspomnianego już Arthura Greisera. Po wojnie były tu siedziba Urzędu Bezpieczeństwa i ponownie restauracja „Leśna”. Po jej zamknięciu w latach 80-tych budynek niszczał, aż został przejęty przez UAM pod Stację Ekologiczną. W 2022 roku uniwersytet zrezygnował z dalszego funkcjonowania swojej jednostki zamiejscowej. Od początku roku 2023 obiekt jest w rękach Wielkopolskiego Parku Narodowego, a jego nazwa pozostała niezmieniona.
Przed wejściem na teren stacji znajduje się głaz upamiętniający prof. dr hab. Izabelę Dąbską, polską hydrobotaniczkę i działaczkę na rzecz ochrony przyrody, która swoje badania prowadziła m.in. na terenie WPN.
Informacje praktyczne
Centrum Edukacji Ekologicznej Wielkopolskiego Parku Narodowego – Muzeum Przyrodnicze – Ośrodek Muzealno – Dydaktyczny WPN, Jeziory; parking dostępny na miejscu
Punkt widokowy na Wyspę Zamkową znajduje się za budynkiem muzeum.
Wszystkie opisane obszary chronione oraz stację i głaz znajdziecie na mapach Google pod ich nazwami.
Mogiły powstańców opisane są jako “Symboliczne mogiły powstańców z 1848 r.”